Bucket List Explores: Op naar de top van de Acatenango vulkaan
Yeah let's go, hike de vulkaan!
“Al weken vlogen de Acatenango verhalen me om de oren. Ik was nog niet geland in Mexico of ik werd al bestookt met de vraag: “Ah ga je naar Guatemala, ga je dan ook de Acatenango vulkaan beklimmen? “ Nou waren er twee soorten meningen. De mensen die zeiden: “Ik vond het allemaal wel meevallen” óf de groep die gedurende de hike drie keer heeft gedacht dat dit het einde zou zijn. Twee dagen voordat we een poging zouden wagen besloot ik toch om maar wat hulp te vragen aan mijn grote vriend Google. Als ik de krantenberichten moest geloven bleek het niet zonder gevaar en ook van de recensies werd ik ietwat angstig. Maarja, dat hoor je wel vaker in dit continent. Op naar de top van de vulkaan dus!
Toen was het zover, met een busje werden we gedropt aan de voet van de vulkaan en met een stok en een backpack gevuld met warme kleding begonnen wij aan onze tocht. Na 10 meter loodrecht omhoog te hebben gelopen hoorde je de eerste zuchten en zag je de eerste zweetdruppels vallen. Gelukkig zat de sfeer er verder goed in en motiveerde iedereen elkaar om door te gaan. Met de troostende woorden van de gids in ons achterhoofd dat het eerste deel het zwaarste zou worden ploeterde iedereen gestaag door.
Ik moet zeggen dat deel twee en drie inderdaad iets minder loodrecht omhoog waren maar na een aantal uur afzien was ik toch blij om in de middag aan te komen op het base camp. Ik vroeg mij wel af waarvoor ik die muts, handschoenen, drie truien en een ski jas had meegenomen want tot op dit moment had ik namelijk alleen nog maar zwoksels. Na een uurtje uitrusten zagen we de eerste vulkaanuitbarsting van de naastgelegen vuurspuwer ‘El Fuego’. Na deze adrenaline kick vervolgden we de tocht naar de top. Toen begon de hoogte zijn tol te eisen en werd het kouder. Truitje hier, muts daar. Tot iedereen in ski-outfit langzaam door zwoegde en ademen steeds moeilijker werd. Het laatste stukje was het ieder voor zich, in de ijzige kou met rukwinden om mij heen klom ik naar de top.
We made it!
Daar stond ik dan op 3.976 meter hoog. Het enige wat je in de verste verte kon zien was het wolkendek met uitschietende vulkanen. We did it!! Het was adembenemend mooi en het allemaal waard. Hoe mooi zou het zijn om op 3.976 meter hoogte na een zware beproeving met je clubgenoten naar de zonsondergang te kijken terwijl links van je El Fuego uitbarst en je brokstukken en lava door de lucht ziet schieten.
PS. De terugweg naar het basecamp mogen we niet vergeten. Omdat je niets kan zien, ren je als een soort marsmannetje recht naar beneden, glijdend over het vulkaanzand. Que bueno!”
